Στην απομόνωση οι άνθρωποι του 2020;;;

Σήμερα σκεφτόμουν πόσο πρωτόγνωρο είναι αυτό που ζούμε. Αλήθεια, έχεις αισθανθεί κι εσύ πως στέκεις εκεί σε μια γωνιά και είσαι θεατής και παρατηρητής των πραγμάτων; Ή και άλλοτε, πως πρωταγωνιστείς σε κάποια ταινία δράσης με εγκλεισμό και συνθήκες επιβίωσης;

Δεν έγινες «ξαφνικά» ευαίσθητος και ευάλωτος.

Διάβασα με μεγάλη μου χαρά ένα κείμενο που μου άρεσε πολύ η προσέγγιση που του δόθηκε. Μιλάει λοιπόν, για τη σχέση μας με τον εαυτό μας, τον συναισθηματικό μας αναλφαβητισμό, τον φόβο που μας κάνει ευάλωτους, τον εγωιστή εαυτό μας και το πέρασμα μας από το “πριν”, στο “τώρα” και στο “μετά”.

Γράφει ο Ανδρέας Σιδέρης, Αρθρογράφος, Εκδότης, Πολιτικός Επιστήμονας

Εκείνη και το δέντρο

Η κορυφή του δένδρου είχε κορνίζα το παράθυρο που γι’ αυτήν ήταν το παράθυρο της ψυχής στον κόσμο. 2.20 επί 1.20, αυτή ήταν η κορνίζα της ζωής για αρκετά χρόνια. Και έπαιρνε χρώματα και νόημα από εκείνο το κομμάτι του πεύκου που ο άνεμος το έφερνε μέσα στο εύρος της ματιάς της. Κάθε φορά διαφορετικό. Αυτό ήταν η ποικιλία ζωής, για ένα πολύ προσφιλές μου πρόσωπο.

Για χρόνια μία κορνίζα με ένα ταμπλό από περιορισμένη φύση. Ένα πλαίσιο που νοηματοδοτούσε και τον διάλογο με τον εαυτό της, αφού ήταν αναγκασμένη να μένει μέσα. Και συνήθως τα έβρισκε μαζί του. Με τον εαυτό της εννοώ.

Πόσο ομόρφαινε, ανάλογα με τις στιγμές ή τις εποχές, το σταθερά ίδιο και αειθαλές πεύκο. Περίεργο, αλλά το έβρισκε πάντα αισιόδοξο μέσα στο φθινοπωρινό μοτίβο και πληκτικό το καλοκαίρι, όταν η πλατεία κάτω από το παράθυρο έσφυζε από ζωή.

Γιατί τα είχε βρει με τον εαυτό της.

Εμείς και η απομόνωση

Με αυτόν τον άγνωστο εαυτό, τον εαυτό μας, λοιπόν, αποφασίσαμε ή τελικά αναγκαστήκαμε να απομονωθούμε αυτήν τη ζοφερή περίοδο, στο πιο προσφιλές για όλους μας καταφύγιο που είναι το σπίτι. Η απομόνωση-μοναξιά είναι το αποτέλεσμα της αποσύνδεσης από τους άλλους. Μοναχικοί άνθρωποι υπήρχαν πάντα. Αλλά ήταν από επιλογή και ήταν εξαίρεση, αν δεν συνέτρεχαν λόγοι υγείας.

Σήμερα, η απομόνωση μπαίνει σε ένα σχήμα οξύμωρης ερμηνείας. Είναι ταυτόχρονα επώδυνη δοκιμασία αλλά και πράξη αλληλεγγύης και προσφοράς στο σύνολο και πραγματώνεται στον «ιερό μας τόπο». Τέτοιος τόπος είναι αυτός όπου μπορούμε να βρούμε τον εαυτό μας ξανά. Και το σπίτι είναι, σε αυτή τη συγκυρία, ο προσωπικός ιερός τόπος του καθενός. Ο τόπος επαναπροσδιορισμού του εαυτού του.

Η  υπεύθυνη στάση «μένουμε σπίτι» είναι η υπακοή στο φυσικό και όχι τον πολιτειακό νόμο, που γίνεται τελικά, το κοινωνικό εμβόλιο απέναντι στην πανδημία

Επιβάλλεται, λοιπόν, ο αναστοχασμός και ο διάλογος με τον εαυτό μας ενώπιος ενωπίω, αλλά χωρίς φώτα, ψιμυθίωση και φίλτρα.

Ο συναισθηματικός αναλφαβητισμός μας

Γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι δε γίναμε ξαφνικά ευαίσθητοι άνθρωποι.

Τον συναισθηματικό αναλφαβητισμό μας, τον καλύπτει, τώρα, ο φόβος του θανάτου που μας κάνει συναισθηματικά ευάλωτους.

Μέχρι τώρα ο θάνατος ήταν έξω από τους κανονισμούς και δεν περιλαμβανόταν στο manual της ζωής μας. Μπορεί να υπήρχε στα νοσοκομεία αλλά μέχρι εκεί. Σίγουρα δεν υπήρχε στο μυαλό της καθημερινότητάς μας, ούτε έμπαινε ως δεδομένο στον επεξεργαστή της ψυχικής μας διάθεσης. Μπροστά σε αυτήν την επώδυνη δοκιμασία ο άνθρωπος αρχικά έμενε ενεός. Και μετά γινόταν απάνθρωπος. Απέφευγε να δει αυτόν που έχει καταλήξει, απέφευγε τους οικείους του γιατί δεν είχε τι να τους πει, επειδή δεν μπορούσε να αρθρώσει την κατάλληλη λέξη συμπόνιας.

Ήμασταν ανεκπαίδευτοι στην ενσυναίσθηση. Γιατί;

Γιατί ο εαυτός, πολλές φορές, επιλέγει να κλειδώνει τα συναισθήματα στο συρτάρι και να γίνεται αλεξίθυμος.

Γιατί δεν θέλει να αμφισβητήσει τον εαυτό του, που λειτουργεί μέσα σε νόρμες, προστατευτικά πλαίσια και εκλογικεύσεις. Το να αποδεχθεί κάποιος τα στοιχειώδη και συχνά χαμένα συναισθήματά του, σημαίνει ότι πρέπει να υπερβεί, να αγνοήσει τις νόρμες αυτοπροστασίας του. Να απελευθερωθεί και να σπάσει τις αντιστάσεις που αυτοματοποιημένα θέτει σε λειτουργία ο εαυτός, ώστε να μπορέσει να αντιληφθεί πράγματα που άλλοι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν.

Να τα βάλεις με τον εαυτό σου. Να του αντιπαρατεθείς στα ίσα.

Οι τρεις σίγουροι πειρασμοί που κουβαλάς

Είναι ανάγκη ο εαυτός μας να αποκτήσει την ηθική ευαισθησία να μεριμνά και να φροντίζει και για τον άλλο. Πώς όμως θα τον πείσεις να αλλάξει στάση ζωής, να αλλάξει ρότα; Να τον βάλεις να διανύσει το δύσβατο δρόμο που οδηγεί στον αλτρουισμό.

Το πέρασμα δεν είναι εύκολο.

Καιροφυλακτούν, τουλάχιστον, τρεις σίγουροι πειρασμοί που «τους κουβαλάς μες στην ψυχή σου, και «η ψυχή σου» τελικά τους «στήνει εμπρός σου»

Ο εγωκεντρισμός, ο εγωισμός και ο εγωτισμός. Ότι είσαι, δηλαδή, το κέντρο του κόσμου, ότι η επιθυμία σου υπερτερεί της επιθυμίας του άλλου, ότι μπορείς να ζεις τη ζωή σου σε πλήρη ανεξαρτησία, ασχολούμενος με τον εαυτό σου και τις ευχαριστήσεις του.

Η κοινωνία μας κάνει αναγκαστικό “reset”. Είναι σίγουρο ότι όταν θα μπορέσει να επαναλειτουργήσει ως υγιής οργανισμός, σε εκείνη τη φάση θα έχει ρόλο ο άνθρωπος, ο συνάνθρωπος, ο εαυτός μας. Ο νέος εαυτός που θα προκύψει από τη δοκιμασία της παραμονής στην εστία του. Η μοναξιά που σίγουρα θα βιώσουμε, μπορεί να γίνει η ζωτική ζεστασιά που χρειάζεται ο εαυτός μας για να αλλάξει.

Βασισμένο σε άρθρο της HUFFPOST.

Τώρα που είσαι με τον εαυτό σου στην απομόνωση, σκέψου καλά.

#ΜενουμεΣπιτι

Διάβασε ακόμη:

Γιατί πιστεύουμε σε θεωρίες συνωμοσίας

Προηγείται η ζωή ή η ελευθερία μέσα στην πανδημία;

Έλα και στην ομάδα μας Βότανα και Αρωματικά φυτά – Ζούμε υγιεινά για να μοιραζόμαστε τα μυστικά της φύσης και να κάνουμε παρεούλα

Κάνε like και στη σελίδα μας στο facebook Votanistas για να μη χάνεις τα καινούρια μας άρθρα