Βούτα

Θυμάμαι τη μαμά μου να μας φωνάζει να βγούμε από τη θάλασσα. Μάταιος κόπος.

Προσπαθούσαμε να κερδίσουμε έστω και 1 λεπτό. Κι ας τρέμαμε από το κρύο κι ας είχαν γίνει τα χείλια μας μαβιά και τα ακροδάχτυλα ριγέ από το μούλιασμα.

Πλέον δε θέλω να κρυώνω στη θάλασσα. Ψάχνω τη βολή μου. Θα λιαστώ κανένα 2ωρο και αν και όταν το πάρω απόφαση, θα βουτήξω για λίγο. Μέχρι να αρχίσω να νιώθω άβολα. Μετά έξω.

Είναι στη φύση του ανθρώπου καθώς μεγαλώνει να ψάχνει τη βολή του. Πιάνει τον καναπέ, ανοίγει την τηλεόραση και για ξεβόλεμα ούτε λόγος. Τέρμα και οι επαναστάσεις, τέρμα και τα παιχνίδια, τέρμα και τα ξεκινήματα. Μόνο ότι μας κάνει να νιώθουμε «άνετα».

Κι αναρωτιέμαι…πόσο ακριβά το πληρώνουμε αυτό το «άνετα»; Πόσο κοστίζει;

Τα παιδιά δε δίνουν δεκάρα για το «άνετα». Θα σκαρφαλώσουν κι ας πέσουν, θα τρέξουν κι ας λαχανιάσουν, θα βουτήξουν κι ας παγώσουν. Γέλια, χαρές, ξεφωνητά, φαντασία και πειραματισμός στα κόκκινα.

«Και τι κερδίζω που δε βουτάω;» «Που δεν κρυώνω;»

Τίποτα! Μόνο χάνω. Χάνω εκείνη τη μοναδική αίσθηση της παγωμένης θάλασσας που ξυπνάει τα μέσα και τα έξω μου. Χάνω ζωή! Γιατί; Για ένα βόλεμα;

Όχι ρε φίλε! Θα βουτήξω.

Θα ξεκινήσω από αυτό. Έστω. Και βλέπουμε.

#κατιδικαμου #βουτα